Verslag Arctic Challenge 17-01-2013

Na ons sneeuwscooter en iglo-avontuur gaan we terug naar het hotel waar we eindelijk eens in de gelegenheid komen om met verschillende challenge-deelnemers een praatje te maken. De eerste dagen is dit onmogelijk omdat je constant je route aan het rijden bent en iedereen op verschillende tijden start en binnenkomt bij een coördinaatpunt. Deze dag heeft iedereen een veer van zijn lippen kunnen blazen en worden er  ervaringen en spannende verhalen uitgewisseld.  In ieder geval delen we allemaal dezelfde mening dat onze grenzen behoorlijk zijn verlegd.

De volgende morgen is het vroeg dag. Rond 06.00 uur gaat de wekker en na het ontbijt is iedereen weer klaar voor de start. We starten de auto en besluiten tijdens het rijden de coördinaten uit te rekenen. Hierdoor rijden we op goed geluk het eerste stuk juist en zijn we snel weer helemaal  in the winning mood. We hebben de auto en het navigatiesysteem nu veel beter onder controle waardoor onze nekspieren niet meer  tot achter onze oren strak staan en onze schouders weer op normale hoogte zitten. Het landschap is prachtig maar wat is het hier zo koud en het wordt gedurende de dag nog kouder. In geen velden of wegen is er, behalve elanden, leven te zien en hier moet je dus geen stukken krijgen. Ook moet je niet  tot je neus in de sneeuw zakken om deze beesten met je camera vast te leggen.  Alex wilde een fotootje van dichtbij  maken en was ons avontuur van de dag ervoor van een onveilige berm ff vergeten. Je zag alleen zijn muts nog en ik moest bijna een sleepkabel uit de auto halen om hem weer op de kant te trekken. 

We touren verder en merken dat een groot gedeelte van de deelnemers een ander route kiest. Ook Toppers on Tour en de vrienden van Vastgoed  kiezen ervoor om op de kruising rechts te gaan waar wij links gingen. Nu gaat het erom spannen wie van ons denkt de beste route te hebben gekozen. Buiten is het onmenselijk guur en de dames thuis hebben er zeker niet over nagedacht dat vochtige toiletdoekjes in een paar seconden bevriezen, dit even terzijde.
E.T. is ook weer gesignaleerd tijdens het tanken en de bevolking ziet meteen dat we toerist  zijn en niet één van de drie koningen. Gehuld in een deken wordt er getankt en als je de auto weer inspringt ben je blij dat je neus er nog aan zit. Hier moet Piet Paulusma maar eens proberen vrijwilligers te vinden die met hem Ot Moan roepen.

Helaas krijgen we slecht nieuws binnen via Toppers on Tour. Onze vrienden Frank en Ramon (Team Vastgoed) zijn uit de bocht gevlogen en tegen een berg sneeuw tot stilstand gekomen. Gelukkig reden Benno en Froger achter ze waardoor ze snel te hulp konden schieten. Niemand gewond maar de auto ligt in puin. Er zit niets anders op dan op zoek te gaan naar een geschikte garage in de buurt. Hopelijk kunnen ze morgenmiddag hun tocht voortzetten. Wij bereiken deze dag in 13 uur ons einddoel en genieten extra van een pilsje bij de warme hap maar missen onze vrienden. 

​